Onlangs had ik mijn laatste coachingsessie bij Krijna. Ongeveer een jaar lang werd ik liefdevol welkom geheten met een warme knuffel en een kop dampende thee in de sfeervolle kamer. Met enige regelmaat was ik weer eens figuurlijk gestruikeld en had het gevoel dat ik het niet zou leren... de nodige tranen zijn gevloeid en gelukkig heeft ze altijd voldoende tissues in huis. Ik was zo gewend om mijn voelsprieten uit te hebben staan en vooral bezig te zijn wat anderen nodig hebben. Als de ander maar gelukkig is, dan ben ik dat ook is wel een gedachte die ik gad.... Ik ontdekte alleen dat het niet zo was, dat mijn gevoel iers totaal anders aangaf. Gek werd ik van de strijd hoofd/hart. Dat ik soms niet meer wist hoe ik die ander dan gelukkig moest maken. En wat is het dan een verademing om te leren ook jezelf in dat verhaal mee te nemen. Wat wil ik, waar word ik gelukkig van. Niet alleen ruimte geven, ook ruimte voor jezelf nemen... En dan de gevoelens... vooral de niet fijne... gevochten als een leeuwin. Oh Ja, ik voelde ze echt wel en heftig ook. Het moest vooral niet te lang aanhouden. Kom op zeg. Ik had toch wel voor hetere vuren gestaan. Nooit zal ik de opmerking 'sta maar even stil bij dat gevoel, voel het maar. Waarom wegduwen, het is er toch al' vergeten. Het is er toch al....
En dan is daar dat moment dat zich door mij het beste laat omschrijven als: de zijwieltjes zijn ingeklapt en ik blijf gewoon door fietsen. Ik val niet om! Och ja, af en toe neem ik de bocht te kort of juist veel te ruim, tik ik even met mijn voet de grond aan en fiets heerlijk verder. Tijd voor mij om te gaan genieten van deze mooie fietstocht al zal ik mijn fiets best eens voor een APKtje brengen. Lieve, lieve Krijna, ik ben intens dankbaar dat je op het juiste moment mijn pad kruiste, je liefdevol over me ontfermde en me nu in liefde lekker laat fietsen. Ik strijk ongetwijfeld nog een keer neer tijdens een fietstocht.
Love you ❤
Karin - 17-01-2018 - 20:39 |